افغانستان سرزمین کبود

مرا ببخش بنام خدای ایینه به روشنای دلت ای رفیق دیرینه بگو به روح کدامین زلال باید خواند؟ ترا که گرد کدورت نشسته بر سینه؟ به عذر خواهی تقصیر خود امده ام مرا ببخش به نام خدای ایینه     رنجانده ام دوباره دلت را، مرا ببخش!آبی ترین کرانه ی دریا، مرا ببخش!می خواستم که خوب بمانم برای توناخواسته بد شدم آقا، مرا ببخش!رنگی ندارد این غزلِ کهنه پیش توزیباترین قصیده ی دنیا، مرا ببخش!دل گیر می شوی زِ من و دَم نمی زنیشرمنده ام، همیشه و هر جا، مرا ببخش!تو تکیه گاه محکم اندوهِ من شدیسنگ صبور این دل تنها، مرا ببخش!روشن نموده ای شبِ این بی ستاره راای مثل ماه روشن و زیبا، م افغانستان سرزمین کبود...

  ﺩﺭ ﻗﻄﺐ ﺷﻤﺎﻝ ﮔﺮﮒ ﻫﺎ ﺭﺍ اینگونه ﺷﮑﺎﺭ می کنند:  ﺭﻭﯼ ﺗﯿﻐﻪ ﺍﯼ برنده مقداری ﺧﻮﻥ می ریزند ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺎﻟﺐ ﯾﺨﯽ ﻗﺮﺍﺭ داده ﻭﺩﺭ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺭﻫﺎ می کنند. ﮔﺮﮒ ﺁﻥ ﺭﺍ می بیند، یخ را به طمع ﺧﻮﻥ ﻟﯿﺲ ﻣﯿﺰﻧﺪ. ﯾﺦ روی تیغه کم کم ﺁﺏ می شود ﻭ ﺗﯿﻐﻪ ی تیز، ﺯﺑﺎﻥ سرد و بی حس شده ی ﮔﺮﮒ ﺭﺍ می بُرد. ﮔﺮﮒ ﺧﻮﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ می بیند ﻭ به ﺗﺼﻮﺭ و خیال این که ﺷﮑﺎﺭ و طعمه ﺧﻮﺑﯽ پیدا کرده ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻟﯿﺲ می زند؛  اما نمی داند یا نمی خواهد بداند که با آن حرص وصف ناشدنی و شهوت سیری ناپذیر، دارد ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺩش ﺭﺍ می خورد! ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺍﺯ آن ﮔﺮﮒ زبان بسته افغانستان سرزمین کبود...